Rezydencja w Hiszpaniii. Co Musisz Wiedzieć?
Każda osoba, która planuje przeprowadzkę do Hiszpanii napotyka wiele wyzwań, w tym także związanych ze sprawami urzędowymi. Jednym z nich jest zrozumienie kwestii dotyczących rezydencji.
Rezydencja w Hiszpaniii. Co Musisz Wiedzieć?
Każda osoba, która planuje przeprowadzkę do Hiszpanii, napotyka wiele wyzwań, w tym także związanych ze sprawami urzędowymi. Jednym z nich jest zrozumienie kwestii dotyczących rezydencji. Na początku wielu nowych mieszkańców wie, że musi uzyskać jakąś formę rezydencji, jednak często są zdezorientowani, o którą dokładnie chodzi. Nie ma w tym nic dziwnego, ponieważ hiszpańskie prawo reguluje kilka różnych typów rezydencji. W tym artykule wyjaśnię najważniejsze z nich, aby rozwiać wątpliwości, które z nich dotyczą obywateli Polski.
Rezydencja zamieszkania (domicyl)
Polacy, jako obywatele Unii Europejskiej, mają prawo do swobodnego wjazdu, wyjazdu oraz pobytu w Hiszpanii przez okres do trzech miesięcy na podstawie ważnego paszportu lub dowodu osobistego.
Jeśli jednak planowany pobyt ma trwać dłużej niż trzy miesiące, konieczne jest zarejestrowanie się w Centralnej Ewidencji Cudzoziemców (Registro Central de Extranjeros) oraz udowodnienie, że dana osoba posiada środki do utrzymania siebie i rodziny, by nie obciążać hiszpańskiego systemu socjalnego.
Po zakończeniu procedury obywatel UE otrzymuje certyfikat w postaci zielonej karty o wielkości dowodu osobistego – Certificado de registro de ciudadano de la Unión Europea. Certyfikat ten potocznie nazywany jest NIE verde (Numer Identyfikacji Cudzoziemca), a jego kolor to zielony, stąd nazwa.
Po zakończeniu procedury obywatel UE otrzymuje certyfikat w postaci zielonej karty o wielkości dowodu osobistego – Certificado de registro de ciudadano de la Unión Europea. Certyfikat ten potocznie nazywany jest NIE verde (Numer Identyfikacji Cudzoziemca), a jego kolor to zielony, stąd nazwa.
Rezydencja stała (permanente)
Obywatele UE mają prawo do karty stałego pobytu w Hiszpanii, którą mogą uzyskać po pięciu latach legalnego, nieprzerwanego pobytu. Istnieją także wyjątki umożliwiające wcześniejsze uzyskanie tego statusu, np. dla osób w wieku emerytalnym, trwale niezdolnych do pracy lub pracujących w innym kraju, ale mających za sobą co najmniej trzyletni okres nieprzerwanej pracy w Hiszpanii.
Rezydencja członka rodziny (familiar) obywatela UE
Ten typ rezydencji dotyczy osób nieposiadających obywatelstwa kraju UE lub EOG, ale będących członkami rodziny obywatela UE lub EOG. Również jest to rezydencja zamieszkania, wymagana w przypadku pobytu powyżej trzech miesięcy.
Rezydencja podatkowa (fiscal)
Rezydencja podatkowa często bywa mylona z rezydencją zamieszkania. Obywatelem Hiszpanii w sensie podatkowym zostaje się, jeśli dana osoba spędzi w kraju ponad 183 dni w roku kalendarzowym. Po przekroczeniu tego okresu należy złożyć odpowiednie deklaracje podatkowe, choć nie ma specjalnych certyfikatów potwierdzających ten status.
Rezydencja dla obywateli krajów spoza UE i EOG
Obywatele spoza UE i EOG również mają dostęp do różnych form rezydencji, regulowanych innymi ustawami. Choć nazwy tych rezydencji mogą być podobne do tych przeznaczonych dla obywateli UE, procedury są inne, co często prowadzi do pomyłek.
Czy numer NIE to też rezydencja?
Jednym z najczęściej popełnianych błędów jest mylenie numeru NIE z rezydencją. Numer NIE to indywidualny numer identyfikacyjny dla każdej osoby, która nie jest obywatelem Hiszpanii, ale ma związki gospodarcze, zawodowe lub społeczne z tym krajem. Jest on potrzebny już na początku, np. do wynajęcia mieszkania lub zakupu nieruchomości. Numer NIE można uzyskać niezależnie od rezydencji i nadawany jest na białej kartce formatu A4 – stąd jego potoczna nazwa "NIE blanco".